خبردنا - احسان نوروزنژاد : مروری تاریخی در خصوص جایگاه جوانان کشور نشان دهنده و مؤید این مطلب می باشد که توجه به این قشر و خاستگاه آنان دارای فراز و نشیب هایی بوده که در ادامه نگاهی اجمالی خواهیم داشت به شرایط جوانان بعد از رویش انقلاب اسلامی.
بعد از سرنگونی رژیم شاهنشاهی و استقرار نظام مقدس جمهوری اسلامی، معمار کبیر انقلاب حضرت امام خمینی (ره) با توجه ویژه به جوانان انقلابی و جهادگر پایه و اساس کشوری را بنا نهادند که از همان ابتدای بنیان و شکل گیری این نهال نوپا با جریان سازی های داخلی ضد انقلاب و جنگ هشت ساله مواجه شد که علی رغم جوان بودن انقلاب و وجود برخی کاستی ها از این گردنه ی سخت و طاقت فرسا با سربلندی و سلامت عبور کردیم.
یکی از دلایل اصلی گذر از این مقطع و برهه ی حساس زمانی و همچنین سروسامان دادن به اوضاع کشور را باید اعتماد سران نظام به جوانان و مدیران جوان ابتدای انقلاب دانست که با جان فشانی و سخت کوشی از این گذرگاه تاریخی عبور کرده و ثابت کردند که با اعتقاد و اعتماد به نسل جوان می توان از گردنه های سخت و تاریخی عبور کرد.
مدیران جوان دیروز که به همراه سایر جوانان این مرز و بوم حماسه سازان آن روزها بودند در مسیر بزرگ شدن انقلاب همگی به چهره هایی تاثیرگذار در عرصه های ملی تبدیل شدند و پله های پیشرفت و ترقی را یکی پس از دیگری پیموده و هر کدام نقش آفرینی متفاوتی در رشد و اعتلای کشور عزیزمان داشته اند، اما فی الحال عمر این انقلاب به مرز چهل سال رسیده و سن مدیران و جهادگران دیروز اما بیست تا سی سال افزون تر از عمر انقلابشان شده است که خبر از پیر شدن سیستم مدیریتی کشور می دهد.
با این وجود در حال حاضر یکی از دغدغه های اصلی، عدم نخبه پروری و استفاده ی نامطلوب از ظرفیت جوانان و همچنین پیر شدن سیستم مدیریتی کشور می باشد که شاید در آینده ای نه چندان دور اداره ی امور جامعه را با مشکل مواجه کند و به معنای واقعی با واژه قحط الرجال آشنا شویم و به صورت ملموسی آن را درک کنیم.
با روی کار آمدن دولت اصلاحات و درک صحیح از شرایط قشر جوان و ضرورت توجه به نیازمندی های آنان، در راستای نقش آفرینی و توجه به جایگاه این قشر، در سال 1379 سازمان ملی جوانان تأسیس گردید. از اهداف مهم این سازمان می توان به اعتلا و رشد نسل جوان کشور و استفاده ی بهینه از توان مندی ها و استعدادهای این مرز و بوم اشاره کرد.
سازمان ملی جوانان در کنار سایر امور با تحقیق و پژوهش و ارزیابی ظرفیت جوان کشور در پی آسیب شناسی، آزمون و خطا، چگونگی استفاده از پتانسیل های موجود، کادر سازی و تربیت نسل جوان با ارایه ی راه کارهای علمی و مستدل جهت تزریق جوانان نخبه به بدنه ی مدیریتی کشور بر آمده بود، اما این سازمان نتوانست عمری بیش از یک دهه را تجربه کند و در سال 1390 محمود احمدی نژاد رئیس جمهور وقت با منحل نمودن سازمان مذکور و تأسیس وزارت ورزش و جوانان ضربه ی محکم و شاید جبران ناپذیری بر پیکره ی نحیف و تازه شکل گرفته ی سازمان مذکور وارد کرد که هم اکنون آثار سوء آن در عرصه های مختلف مربوط به امور جوانان و همچنین بدنه ی مدیریتی کشور به وضوح احساس می شود و شاهد آن هستیم که نه تنها در این چند سال توجهی به جایگاه جوانان و نخبگان آن چنان که باید و شاید نشده است، بلکه روز به روز سیستم مدیریتی کشور پیرتر و در برخی از حوزه ها ناکارآمد نشان داده شده است.
چنان چه در این برهه ی زمانی توجه ویژه ای به جایگاه جوانان به خصوص در امر نخبه پروری نداشته باشیم قطعا هزینه ی آن را در آینده ای نه چندان دور خواهیم پرداخت.
فی الحال دولت تدبیر و امید بعد از عبور از گردنه های سخت و دشوار در زمینه ی دیپلماسی و تا حدودی سر و سامان دادن به خلاء های اقتصادی و رشد حداقلی در سایر زمینه ها در دولت یازدهم، در دولت دوازدهم با احیای مجدد سازمان ملی جوانان و توجه ویژه به جایگاه این قشر عظیم در صدد شکوفایی و استفاده ی مطلوب از ظرفیت آنان برآمده تا شاید بتواند به نوعی قصور و کاستی های گذشته را جبران نماید و از این طریق گامی مؤثر در توجه به خواست نسل جوان برداشته و نیز قدمی مؤثر در راستای جوان تر شدن دولت های آینده و همچنین پیش گیری از پیر شدن بیش از پیش سیستم مدیریتی کشور بردارد.
امید است بتوان با بستر سازی و فراهم کردن زمینه های لازم و ایجاد نگرش مثبت در حوزه ی فعالیت جوانان و ضرورت سازمان دادن به این قشر و فرصت سازی برای عرضه ی نظرات و توان مندی های آن ها، ضمن کمک به تبیین کارکرد و نقش مؤثر جوانان در فرایند برنامه ریزی و سیاست گذاری در عرصه های ملی و بین المللی، زمینه ی مناسبی برای توسعه ی رفاه و اعتماد عمومی نسبت به جوانان نیز فراهم گردد. لذا می بایست با تمهید شرایط مناسب و کمک به کاربردی شدن ایده های جوانان به شناسایی و معرفی استعدادهای بالقوه جهت بهره مندی از توان جوانان در فرایند توسعه و پیشرفت کشور عزیزمان گام برداریم.
در پایان خاطر نشان می گردد ضمن ارزیابی وضع موجودِ جوانان، می بایست به تبیین پتانسیل ها و مزیت ها (فرصت ها و نقاط قوت) و چالش های پیش رو (تهدیدها و ضعف ها) بپردازیم و با هماهنگی سایر قوا زمینه ی مشارکت مؤثر جوانان در نظام تصمیم سازی و تصمیم گیری در سطوح مختلف را فراهم نماییم. در این راستا، دولت تدبیر و امید، بر خلاف تمام مشکلات موجود و کارشکنی های داخلی بر آن است تا با احیای سازمان جوانان برای این قشر جایگاهی ویژه قائل شود.
نظر به ضعف ادبیات موجود در این حوزه، در مقاله بعد به ارائه راهکارها و چگونگی و تشریح آن به منظور احیای سازمان جوانان خواهیم پرداخت.
درود بر مرد فرهیخته و یاور بر حق دکتر تاجگردون 