خبردنا : باوجودی که حدود یک هفته از 16 آذر روز دانشجو گذشت، اما هنوز در بعضی
از دانشگاه‌ها و اماکن فرهنگی برخی چهر‌ه‌های فعال سیاسی ضمن سخنرانی، به
سوال‌های دانشجویان پاسخ می‌دهند و در این بین چه بسا برخی خبرها یا مطالبی
گفته شود که شاید تازگی هم داشته باشد.
اما آنچه
در این نشست‌ها بیش از همه به آن تاکید می‌شود و دانشجویان به آن اشاره
می‌کنند، ادامه تحصیل آن عده از دانشجویانی است که بسیاری از آنها در
دولت‌های نهم و دهم خصوصا بعد از ماجرای 88 و البته برخی نیز در اواخر دولت
اصلاحات بر اساس یک‌سری فشارها صاحب ستاره شده‌اند و این ستاره‌ها هنوز هم
روی دوش آنها سنگینی می‌کند، به صورتی که علاوه بر وجود موانع عدیده
برای ادامه تحصیل، چه بسا در حوزه‌های شغلی خود هم با مشکل روبه‌رو
می‌شوند.
دانشجویانی که ستاره‌های تعلیقی و بدتر از
آن محروم، بخش مهمی از زندگی آنها را با چالش روبه‌رو کرده است. آقای
روحانی در مبارزات انتخاباتی خود- چه در سال 92 و چه سال 96- بر حل مشکل
آنها تاکید کرده بود و حتی قول حل آن را داد که در این میان در دولت یازدهم
توانست برخی گره‌ها را بگشاید، ولی آنچنان که باید هنوز کار خاتمه پیدا
نکرده است.
اما در روز 16 آذر و بعد از
آن، این موضوع با رنگ بیشتری در عرصه رسانه‌ها نمود یافت و قاطبه دانشجویان
به طور عام و دانشجویان ستاره‌دار به صورت خاص از دولتمردان،
بهارستان‌نشینان و خصوصا مسئولان وزارت علوم خواستند که این ستاره‌های
زندگی‌سوز را از روی دوش آنها بردارند و بگذارند آفتاب امید به زندگی آنها
بتابد. باوجودی که شهریور امسال «سیدضیاء هاشمی» سرپرست وقت وزارت علوم
اعلام کرده بود که «ابلاغیه خاصی در مورد دانشجویان ستاره‌دار نداشتیم و
همواره تاکید شده قانون باید اجرا شود.» اما به نظر می‌رسد نه تنها این
داستان هنوز برای برخی از دانشجویان ستاره‌دار پایان نیافت، بلکه بسیاری از
این افراد همچنان به دلایل مختلف نمی‌توانند از شر این ستاره‌ها رها شوند.
آنچه
که مشکل این عده از دانشجویان را حادتر می‌کند نه ستاره‌های به اصطلاح نقص
پرونده، بلکه ستاره‌هایی است که خارج از عرف و معیارهای تحصیل در کشور
نصیب این دانشجویان شده است.
معمولا دانشجویان این بخش از مطالبات خود را
بیشتر با چهر‌ه‌های سیاسی اصلاح‌طلبان در میان می‌گذارند و از آنها
می‌خواهند ضمن آنکه مانع فضای امنیتی در دانشگاه‌ها شوند، دولتی را که با
پشتیبانی‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری آنها روی کار آمده است، کمک کنند تا
این مشکل را حل کند. هر چه این معضل بیشتر ادامه یابد، نه به سود دولت است و
نه به سود اصلاح‌طلبان. چه بسا اگر در پایان دولت دوازدهم هنوز دانشجویانی
باشند که شب با ستاره‌های زندگی‌سوز سر بر بالین بگذارند، پر بیراه نیست
که دولت را به بی‌عملی قول خود متهم کنند. البته انتظار می‌رود دولت آقای
روحانی این ستاره‌ها را خاموش کند و به قولی که خود داده است، عمل کند.
لینک کوتاه:
نظر شما